Prolog

Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie bezczynności  niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się. *

     Gdyby nie tyle błędnych decyzji, które drużyny podjęły na swojej drodze, może teraz sytuacja wyglądałaby inaczej. Możliwym było, że dla tej jednej, konkretnej, byłby teraz ratunek. Jednak kości zostały rzucone, wszystko potoczyło się własnym losem. Decyzje zostały podjęte, a każda z drużyn wybrała inną drogę do tego samego celu. Mogli się zjednoczyć? Oczywiście, że tak, jednak wtedy, w tej jednej chwili nikt nad tym nie myślał.
     Teraz Drużynę Ziemi zewsząd otaczał nieprzyjaciel. Nie mieli już siły walczyć, było to widać na ich zmęczonych twarzach. Za nimi było już wiele przeszkód, które musieli pokonać, by dostać się aż tutaj, do tego miejsca, w którym jeden błąd doprowadził do tego, iż cała ich misja, nadzieja, którą pokładały w nich wszystkie żyjące istoty, zostały postawione przed wielkim znakiem zapytania.
     Nymira wiedziała, że jeśli szybko czegoś nie wymyśli, jej przyjaciele zginą. Nie poddawała najmniejszej wątpliwości, tego, że byli w stanie oddać za nią i za ich zadanie, życie, wdając się w kolejną walkę. Była niemal pewna, że nie przeszkadzała im przewaga liczebna wroga. Z uśmiechem na ustach rzuciliby się w wir wydarzeń, zabierając z sobą jak najwięcej istnień z armii nieprzyjaciela.
     Cała Drużyna Ziemi, stojąc teraz plecami do siebie, oceniała potęgę wroga. W tej chwili każdy z piątki zatapiał się we własne przemyślenia, jednocześnie analizując grupę naokoło nich. Byli tak blisko, a jednak tak daleko i niewiele wskazywało na to, iż uda im się ukończyć misję, zbierając ostatni kawałek laski. Blondynka wiedziała czego chciał ich wróg, zresztą było pewne, że każdy z grupy, którą dowodziła to wiedział. I w tej chwili, gdyby tylko to miała, ich sytuacja wyglądałaby inaczej. Zakładała jednak, że żyją tak długo tylko i wyłącznie dlatego, że przywódca nieprzyjaznej im grupy nie jest jeszcze świadom tego, że Nymira nie posiada już dłużej pożądanej przed niego rzeczy. Nie miała nawet pojęcia gdzie w tej chwili się znajduje, wiedziała natomiast kogo obarczyła tym ciężkim brzemieniem.
     Wszyscy byli świadomi dwóch opcji, które stawiano przed nimi, poddać się lub walczyć. Gdzie jednakowo przy żadnej z nich nie było pewności czy przeżyją. Mogli liczyć na wyrozumiałość wroga, ale znając go na tyle, nie było mowy o złudnej nadziei Nymira miała dla niego zbyt duże znaczenie. Ona sama nie była jeszcze do końca świadoma tego, dlaczego była tak ważna, jednak bolała ją myśl, że zawiedzie te wszystkie istoty i przyjaciół, a ich misja zakończy się niepowodzeniem.
     W tedy do głowy Nymiry przyszła jedna krótka, ale konkretna myśl, było trzecie wyjście z sytuacji. Mogła jeszcze uratować swoich przyjaciół, jednocześnie dając im szanse na ucieczkę. Jej taka opcja nie pozostawała. Westchnęła do siebie, dając sobie jeszcze jedną chwilę na refleksje. Nawet nie zdążyła się z nimi pożegnać, podziękować za pomoc i wiarę w nią. Mogła jedynie żyć nadzieją, że są świadomi tego, jak wdzięczna im jest.
     Blond-włosa wojowniczka wystąpiła na przód. Zauważyła w szeregach nieprzyjaciela nerwowy ruch, każdy dłonią sięgał ku broni, gdy wykonała kolejny krok. Była pewna, że za chwilę, ktoś z drużyny nieprzyjaciela nie wytrzyma, próbując trafić ją na długi dystans. Dlatego rozkazała powietrzu zrobić wokół siebie gęstą barierę.  Tak jak zakładała ze strony północnej w jej stronę poszybował sztylet, który w gęstym powietrzu wokół niej zwolnił na tyle, że mogła go bez problemu złapać, zanim dotarł do twarzy.
     Nikt się nie odezwał. Na polanie, tak przepełnionej różnego rodzaju istotami panowała nienaturalna cisza. Słychać było tylko oddechy. Jedni oddychali szybciej, inni wolniej, miarowo. Nymira poczuła jak czwórka jej przyjaciół porusza się niespokojnie, najpewniej szykując się do walki. Wyciągnęła dłoń, by ich powstrzymać. Wiedziała, co należy zrobić, nie było innej drogi, nic już nie zostało do ustalenia. Spojrzała w górę, wprost na wieżę północną, wzrokiem szukając przywódcy; była pewna, że zaraz ujrzy go w oknie. Ich wzrok spotkał się. Jej błękitne, prawie białe oczy z jego szmaragdowymi, Nymira nie zrywała połączenie wzrokowego ze swoim przeciwnikiem. W jej oczach było widać upór i walkę.
     - Isen, tchórzu, nie potrafisz nawet stanąć na polu walki?! - krzyknęła, a jej głos dumnie okrążył polanę, docierając do wieży, przerywając ciszę. Nadal uparcie wpatrywała się we wrogiego czarodzieja. Nie pomyliła się, sekundę po tym, jak rozległ się jej głos, czarodziej pojawił się na polanie, kilka kroków przed nią.
     - Nymiro, po cóż miałabym brudzić sobie dłonie, dla garstki robaków takich jak wy? - na jego ustach odznaczał się kpiący uśmiech, mina nie wyrażała nic innego jak pobłażliwą sympatię.
     Na ten widok Nymirę ogarnął ślepy gniew, miała ochotę walić i tłuc wszystko naokoło, mając nadzieję, że ujdą z tego żywcem. Wzięła oddech próbując się uspokoić. Zacisnęła mocniej dłoń na sztylecie, który nadal trzymała w dłoni. Uniosła go do swojej szyi, przyciskając do gardła i nie spuszczając spojrzenia z Isena. Ten zaś poruszył się w jej stronę, chcąc zapobiec jej śmierci.
     - Nie ruszaj się - powiedziała z mocą, przyciskając sztylet mocniej do gardła. Poczuła ciecz, spływająca po jej gardle, oznakę tego iż ostrze zagłębiło się w jej skórę. Isen zatrzymał się, z dłońmi uniesionymi w górze. Widać było furię, która malowała się na jego twarzy. Plan nie szedł po jego myśli, mała, niedoświadczona Eblitka ponownie igrała z nim.
     - O co chodzi Nymiro, przecież wiesz, że mogę zmieść was w każdej chwili. Sądzisz, że możesz wdawać się ze mną w pertraktacje? - Czarodziej opuścił dłonie, na twarz przybrał swą wcześniejszą minę, odzianą w rozbawienie. Jednak jego szmaragdowe oczy nadal ukazywały furię, która szalała wewnątrz niego.

*Andrzej Sapkowski

____________________________________________

Oto i on! 

Prolog w swej właściwej postaci.